به گزارش ویرلن:
اوستیا منطقهای است که در دو طرف رشته کوههای قفقاز واقعشده که مردمان این منطقه ایرانیتبار هستند و به زبان اوستیایی، یکی از زبانهای ایرانی شرقی از خانواده هندواروپایی، سخن میگویند. با وجود زیبایی وصفناپذیر این منطقه و مردم خونگرم و مهماننواز این خطه، کم تر کسی از روسها برای استراحت به این نقطه سفر میکند.
به گزارش اسپوتنیک، در ایران به غیر از کارشناسان حوزه ی روسیه و قفقاز، به ندرت کسی با این نام و این مردمان آشنایی دارد. کم لطفی به این منطقه در روسیه دلایل تاریخی دارد و در ایران تنها دلیل آن بیاطلاعی از وجود چنین گوهری در همسایگی ماست.
اینجا سرزمینی است که خود را ایرونی یا اِرونی مینامند و وقتی از محلیها سوال میکنی به چه زبانی سخن میگویید، در جواب میگویند به زبان ایرونی. آثار باستان شناسی و اشتراکات فراوان فرهنگ این مردم با فلات ایران و آسیای مرکزی اثباتکننده ی نفوذ تیرههای هندواروپایی و سکاها است. سکاها گروهی از تیره ی سرمتها هستند که توانستند نواحی گستردهای از قفقاز شمالی یعنی دریای آزوف تا دریای مازندران را در اختیار بگیرند. سرمتها از دید اسطورهای پسران سلم در شاهنامه فردوسی هستند که برادر ایرانیان و تورانیان بودهاند. آلانها در ادامهی راه تیرههای سکاها در قفقاز شمالی، کم و بیش هزار سال دوام آوردند. از دید تاریخی و باستان شناسی، سکاها، سرمتها و آلانها از هم جدا نبودهاند. کوچ و زندگی کوچنشینی بسیاری از تیرههای سکاها را وادار به تغییر مکان میکند، اما در سرزمین قفقاز مرکزی همیشه گروهی ایرانی زبان به جای ماندهاند.
چشم انداز کوهستانهای اطراف با لایههای برفی از همان ابتدا زیبایی این منطقه را به رخ میکشد. دره ی کورتاتینسک، دره ی داریال، دره ی کارمادون و دره ی خورشید هر یک منحصربه فرد و زیبا، کوههای به رنگ قهوهای، سرمهای و خاکی برافراشته و سربلند، همه و همه مایه ی افتخار مردم این منطقه هستند.
منبع:کافه گردش